လူသာ အသေခံမယ့် စကားကပ်တဲ့ လှတောသား
တခါတုန်း အခါကပေါ့ လှတောသားတယောက် ခရီးတခု သွားစရာရှိတော့ လှည်းကြုံ လိုက်ရှာတော့ ဘုန်းကြီးတပါးစီးလာတဲ့ လှည်းနဲ့ကြုံ လိုက်ဖို့လှတောသားက ဆရာတော်ထံခွင့်ပန်တယ်
လှတောသားတွေ စကားကပ်တော့ ဆရာတော်က လှည်းကြုံ မတင်ချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ဆရာတော်က စကားမများပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိနဲ့ လိုက်ခွင့်တော့ ပြုလိုက်သတဲ့။
လမ်းမှာ ဖွတ်တကောင် ဖြတ်ပြေးတာ တွေ့တော့ ဆရာတော်က ''တွင်းအောင်း သတ္တဝါတွေများ ကျောရိုး တယ်ရှည်သကိုး'' လို့ ပြောတာကို လှတောသားက ''တွင်းအောင်း သတ္တဝါတိုင်း ကျောရိုးရှည်ရမယ်ဆို ကဏန်းတွေဆို ရင်ရထားတွဲလိုနေမှာဗျ'' လို့ ကပ်သတဲ့။
ဆရာတော် မျက်စောင်းထိုးတော့ လှတောသား ငြိမ်ပု သွားရော။
တစ်နေရာ ရောက်တော့ ရေတိုက်စားလို့ ကမ်းပါးပြိုနေတာကို မြင်တော့ ''သံစောင်းထက် ရေစောင်းထက် ဆိုတာ အဲဒါပေါ့'' လို ဆိုပြန်သတဲ့။
လှတောသား ပါစပ်ပြင်လိုက်သေးတယ် နောက်မှ ပြန်ထိန်းပီး နေလိုက်တယ်။ မနေလဲ နွားရိုက်တဲ့ ကြိမ်က သူ့ကျောကို ထိမှာကိုး။
လမ်းခုလတ်မှ လှည်းကို ရပ် ဆရာတော်ကိုလဲ ဆွမ်းကပ်ဖို့နဲ့ နွားတွေလဲ အနားပေးရင်း ဇရပ်တစ်ခုမှာ စခန်းချကြသတဲ့။
''ဟေ့ဒကာ မင်းလဲ အလကားမနေနဲ့ သွား ရေနွေးတည်ဖို့ ထင်းရှာချေ'' လို့ဆိုတော့ ထွက်သွားတယ်။
တော်တော်နဲ့ ပြန်မရောက်။ ဆရာတော်က ဆွမ်းဘုဉ်းပီးလို့ ရေနွေးသောက်ချင်နေပီ။ လိုက်သွားကြည့်တော့မှ ထင်းတုံးကို ရေနဲ့ လောင်းနေတာ တွေ့ရတယ်။
မေးကြည့်တော့ ဆရာတော်ပဲ သံစောင်းထက် ရေစောင်း ထက်ဆို အာ့ကြောင့် ဓားနဲ့ မခွဲပဲ့ရေနဲ့ပက်ခွဲနေတာ" လို့ဖြေတယ်။
ဆရာတော်လဲ သူ့စကားနဲ့သူဆိုတော့ အံကျိတ်နေရတယ်။ ရေနွေးမသောက်ရတော့ စိတ်က မကျေနပ်ဘူး။
ဒါနဲ့ သူ့ဒကာကပ်တဲ့ သင်္ဘောသီးလေး အချိုးတည်းရင်းက ''ပင်မှည့်သီများ တယ်ချိုသကိုးကွယ့်'' လို့ ရေရွတ်သတဲ့။
ဆရာတော် ဆွမ်းကျန်ကို ကပ္ပိယနဲ့ အတူဝါးနေတဲ့ လှတောသားက ကိုက်လက်စ ငရုပ်သီးမှည့်လေး ထောင်ပြသတဲ့။ ဆရာတော် ဒေါသဒီဂရီက မရတော့ဘူး။ နွားရိုက်တဲ့ ကြိမ်ပြေးဆွဲပြီးကျောကော့အောင် ဆော်တော့တယ်။
ဒါတောင် လှတောသားက မမှတ်သေးပဲ ''ရတနာ နှစ်ပါးကယ်တော်မူပါ'' လို့ အော်သတဲ့။
''ရတနာဆိုတာ သုံးပါးရှိတာဟ ကဲဟာ ကဲဟာ'' နဲ့ ဆက်တီးတာ။
''ရတနာ တစ်ပါးက ကိုယ့်ဆော်နေတာ ဘယ်လိုလုပ် ကယ်နိုင်မလဲဘုရား'' လို့ ပြန်လျှောက်သတဲ့။
Credit : Original Writer
တခါတုန်း အခါကပေါ့ လှတောသားတယောက် ခရီးတခု သွားစရာရှိတော့ လှည်းကြုံ လိုက်ရှာတော့ ဘုန်းကြီးတပါးစီးလာတဲ့ လှည်းနဲ့ကြုံ လိုက်ဖို့လှတောသားက ဆရာတော်ထံခွင့်ပန်တယ်
လှတောသားတွေ စကားကပ်တော့ ဆရာတော်က လှည်းကြုံ မတင်ချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ဆရာတော်က စကားမများပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိနဲ့ လိုက်ခွင့်တော့ ပြုလိုက်သတဲ့။
လမ်းမှာ ဖွတ်တကောင် ဖြတ်ပြေးတာ တွေ့တော့ ဆရာတော်က ''တွင်းအောင်း သတ္တဝါတွေများ ကျောရိုး တယ်ရှည်သကိုး'' လို့ ပြောတာကို လှတောသားက ''တွင်းအောင်း သတ္တဝါတိုင်း ကျောရိုးရှည်ရမယ်ဆို ကဏန်းတွေဆို ရင်ရထားတွဲလိုနေမှာဗျ'' လို့ ကပ်သတဲ့။
ဆရာတော် မျက်စောင်းထိုးတော့ လှတောသား ငြိမ်ပု သွားရော။
တစ်နေရာ ရောက်တော့ ရေတိုက်စားလို့ ကမ်းပါးပြိုနေတာကို မြင်တော့ ''သံစောင်းထက် ရေစောင်းထက် ဆိုတာ အဲဒါပေါ့'' လို ဆိုပြန်သတဲ့။
လှတောသား ပါစပ်ပြင်လိုက်သေးတယ် နောက်မှ ပြန်ထိန်းပီး နေလိုက်တယ်။ မနေလဲ နွားရိုက်တဲ့ ကြိမ်က သူ့ကျောကို ထိမှာကိုး။
လမ်းခုလတ်မှ လှည်းကို ရပ် ဆရာတော်ကိုလဲ ဆွမ်းကပ်ဖို့နဲ့ နွားတွေလဲ အနားပေးရင်း ဇရပ်တစ်ခုမှာ စခန်းချကြသတဲ့။
''ဟေ့ဒကာ မင်းလဲ အလကားမနေနဲ့ သွား ရေနွေးတည်ဖို့ ထင်းရှာချေ'' လို့ဆိုတော့ ထွက်သွားတယ်။
တော်တော်နဲ့ ပြန်မရောက်။ ဆရာတော်က ဆွမ်းဘုဉ်းပီးလို့ ရေနွေးသောက်ချင်နေပီ။ လိုက်သွားကြည့်တော့မှ ထင်းတုံးကို ရေနဲ့ လောင်းနေတာ တွေ့ရတယ်။
မေးကြည့်တော့ ဆရာတော်ပဲ သံစောင်းထက် ရေစောင်း ထက်ဆို အာ့ကြောင့် ဓားနဲ့ မခွဲပဲ့ရေနဲ့ပက်ခွဲနေတာ" လို့ဖြေတယ်။
ဆရာတော်လဲ သူ့စကားနဲ့သူဆိုတော့ အံကျိတ်နေရတယ်။ ရေနွေးမသောက်ရတော့ စိတ်က မကျေနပ်ဘူး။
ဒါနဲ့ သူ့ဒကာကပ်တဲ့ သင်္ဘောသီးလေး အချိုးတည်းရင်းက ''ပင်မှည့်သီများ တယ်ချိုသကိုးကွယ့်'' လို့ ရေရွတ်သတဲ့။
ဆရာတော် ဆွမ်းကျန်ကို ကပ္ပိယနဲ့ အတူဝါးနေတဲ့ လှတောသားက ကိုက်လက်စ ငရုပ်သီးမှည့်လေး ထောင်ပြသတဲ့။ ဆရာတော် ဒေါသဒီဂရီက မရတော့ဘူး။ နွားရိုက်တဲ့ ကြိမ်ပြေးဆွဲပြီးကျောကော့အောင် ဆော်တော့တယ်။
ဒါတောင် လှတောသားက မမှတ်သေးပဲ ''ရတနာ နှစ်ပါးကယ်တော်မူပါ'' လို့ အော်သတဲ့။
''ရတနာဆိုတာ သုံးပါးရှိတာဟ ကဲဟာ ကဲဟာ'' နဲ့ ဆက်တီးတာ။
''ရတနာ တစ်ပါးက ကိုယ့်ဆော်နေတာ ဘယ်လိုလုပ် ကယ်နိုင်မလဲဘုရား'' လို့ ပြန်လျှောက်သတဲ့။
Credit : Original Writer